عزت نفس؛ دوست پنهانی که به خودت بدهکاری!
عزت نفس یعنی توی دلت یک حس قوی باشه که «من ارزشمندم، حتی با تمام کم و کاستیهایم». این یعنی خودتو مثل یه دوست خوب ببینی، نه یه قاضی بیرحم. خیلی وقتها ما با خودمون سختتر از هر آدم دیگهای رفتار میکنیم؛ اشتباه میکنیم، خودمونو سرزنش میکنیم، و یادمون میره که انسان بودن یعنی همین بالا و پایینها.
وقتی عزت نفس داری، زندگیت یه جور دیگه رنگ میگیره. شکستها برات پایان دنیا نیستن، تبدیل میشن به تجربه. نظرات منفی بقیه مثل پتک نمیکوبه توی سرت، چون ته دلت میدونی که ارزشمند هستی. آدم با عزت نفس دنبال خوشحال کردن همه دنیا نیست، دنبال اینه که با خودش صلح کنه.
این حس روی خیلی چیزای زندگی تأثیر میذاره؛ انتخاب شغل، روابط، تصمیمگیریها، حتی روی اینکه صبح با چه حالی از خواب پا میشی. عزت نفس بالا باعث میشه توی رابطهها خودتو گم نکنی، توی کار جرئت پیشنهاد ایدههای جدید رو داشته باشی و توی سختیها زودتر خودتو جمعوجور کنی.
عزت نفس مثل یه ریشه است. اگه قوی باشه، حتی وقتی باد و طوفان سراغت میاد، محکم میایستی. رشدش هم با چیزای کوچیک شروع میشه: به خودت احترام بذاری، مرز داشته باشی، با آدمهای درستتر بگردی، و اشتباهاتت رو بخشی از مسیر بدونی.
پس خلاصهش اینه: عزت نفس نه یه چیز لوکس روانشناسیه، نه فقط برای کتابا و کلاسای انگیزشی. این، سرمایهی شخصیه؛ همون دوستی که اگه کنارت باشه، دنیا ترسناکتر از چیزی که هست به نظر نمیاد.
